Είναι αλήθεια πως η όλο και πιο δύσκολη καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου, σε συνδυασμό με τη διάχυτη οικονομική αβεβαιότητα στη χώρα μας, καθιστούν την πραγματοποίηση αποδράσεων, ακόμα και για ένα Σαββατοκύριακο, κοστοβόρα και σίγουρα ήσσονος προτεραιότητας. Ευτυχώς, όμως, σε κάθε κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις!
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κατέβηκα στην πόλη της Καλαμάτας- πόλη όπου κατάγομαι- για τη διεκπεραίωση κάποιων δικών μου υποχρεώσεων. Μιλώντας με μια φίλη μου που διαμένει εκεί και η οποία ασχολείται με την ορειβασία ενεργά τα τελευταία χρόνια, με ενημέρωσε ότι ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας διοργανώνει μονοήμερη απόδραση στο δάσος της Φολόης, για τη διάσχιση του φαραγγιού των Κενταύρων. Μου κέντρισε ιδιαιτέρως το ενδιαφέρον αυτή η πρό(σ)κληση. «Η ενασχόληση με το βουνό είναι η καλύτερη εκτόνωση από τη ρουτίνα της εβδομάδας», μου έλεγε συνεχώς από τη στιγμή που ασχολήθηκε πιο έντονα με την ορειβασία. Ως μια ιδιοσυγκρασία πέρα για πέρα θαλασσινή, δυσκολευόμουν πολύ να υιοθετήσω αυτήν την άποψη. Ως ανήσυχο πνεύμα και λάτρης των νέων εμπειριών, όμως, αποδέχθηκα την πρόσκληση αμέσως.
Το πρωινό της 25ης Οκτωβρίου με βρήκε να περιμένω στα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας μαζί με 80 περίπου άλλα άτομα, προκειμένου να μεταβούμε στο δάσος της Φολόης, στα γεωγραφικά σύνορα των Νομών Ηλείας και Αρκαδίας. Πρώτος σταθμός το Περιβαλλοντικό Πάρκο του Δήμου Φολόης, κατασκευασμένο με κονδύλια της Κοινοτικής Πρωτοβουλίας LEADER, προκειμένου να ενημερώνει τους περιπατητές για την υφιστάμενη χλωρίδα και πανίδα του δάσους. Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το γεγονός πως ανάμεσα στο πλήθος των συμμετεχόντων ήταν και οικογένειες με μικρά παιδιά, αποφασισμένες να τα μυήσουν σε ένα διαφορετικό είδος ψυχαγωγίας, σίγουρα πιο φυσιολατρικό.
Εκεί έγινε ο αρχικός συντονισμός του γκρουπ και ο διαχωρισμός μας ανάλογα με την απόδραση που θα ακολουθήσουμε – την εύκολη όπου περιλάμβανε έναν απλό περίπατο μέσα στο δάσος και την πιο δύσκολη με τη διάσχιση του φαραγγιού των Κενταύρων. Αφού υπέκυψα στον… προσηλυτισμό από τη φίλη μου, ενταχθήκαμε στη δεύτερη ομάδα. Ξεκινήσαμε την πορεία μας με τη διάσχιση του χωριού Κούμανη, όπου μας… κέρασε εικόνες ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης για το αστικό μάτι, με κατοίκους χαμογελαστούς και σπίτια όμορφα χτισμένα και περιποιημένα. Στη συνέχεια αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τον ορεινό όγκο, με τελικό προορισμό το Φαράγγι.
Παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος, καθώς δε διέθετα τα ειδικά παπούτσια της ορειβασίας, οι πρώτες εικόνες με αποζημίωσαν: Πράσινο παντού, μικροί, όμορφοι θάμνοι, οικόσιτα ζωάκια (κατσίκες και προβατάκια) «έπαιρναν» αμέριμνα το πρωινό τους, χωρίς καν να ενοχλούνται από τη δική μας παρουσία, ευωδίες από τσάι του βουνού και διάφορα άλλα βότανα, ενώ η ύπαρξη διάσπαρτων καρυδιών στο έδαφος σήμανε την επίσημη έναρξη της χειμερινής περιόδου. Εικόνες ικανές να ξεκουράσουν το μάτι ενός μόνιμου κατοίκου της πρωτεύουσας, όπως είμαι εγώ και να μου υπενθυμίσουν – όχι ότι το έχω ξεχάσει ποτέ- ότι η ομορφιά και το νόημα της ζωής είναι …αλλού.
Το ορεινό τοπίο συνέχιζε να με εντυπωσιάζει με την εμφάνιση του μικρού ποταμού, το οποίο «απογείωνε» την ικανοποίησή μας από την εξόρμηση. Ήπια τρεχούμενα νερά από τις πηγές του βουνού, έδιναν τον ορισμό της χειμερινής απόδρασης. Σε ορισμένα σημεία, μάλιστα, είχε δημιουργηθεί από το ανάγλυφο του βουνού ένας μικρός καταρράχτης, ενώ σε κάποια άλλα τα τρεχούμενα αυτά νερά έπεφταν στο ποτάμι από μικρό σχετικά ύψος, δίνοντας την εντύπωση ότι βρέχει, χωρίς να βρέχει επί της ουσίας.
Η πορεία διέθετε και αρκετά δύσκολα σημεία, με στενά περάσματα και ολισθηρό έδαφος, όπου η παρουσία κάποιου έμπειρου ορειβάτη από κοντά κρινόταν απαραίτητη. Περπατήσαμε συνολικά 5 ώρες εντός του βουνού, διανύοντας γύρω στα 8 χιλιόμετρα καθαρής διαδρομής. Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα και αφού ολοκληρώσαμε την εξόρμηση και οι δύο ομάδες, ανταμώσαμε ξανά σε τοπική ταβέρνα του χωριού, όπου ντόπια κρέατα και κρασιά μάς περίμεναν για να ικανοποιήσουμε την όρεξή μας μετά την πολύωρη διαδρομή.
Γύρισα στην Καλαμάτα κουρασμένος από την έντονη δραστηριότητα στο βουνό, αλλά σίγουρα αναζωογονημένος και «ξεκούραστος» από έγνοιες, με μπαταρίες γεμάτες από οξυγόνο, όμορφες μυρωδιές από βότανα της ελληνικής ορεινής γης και πολλές αποχρώσεις του πρασίνου. Επιβεβαιώνω τη φίλη μου πανηγυρικά: η ενέργεια που διαθέτει το βουνό και το περιβάλλον αυτού σε αποφορτίζουν από το άγχος και το στρες της καθημερινότητας και σε γεμίζουν με θετική ενέργεια και έντονη διάθεση για ζωή και περιπέτεια.
Του Γεωργίου Κακούτη
Υπαλλήλου του υπουργείου Τουρισμού
Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κατέβηκα στην πόλη της Καλαμάτας- πόλη όπου κατάγομαι- για τη διεκπεραίωση κάποιων δικών μου υποχρεώσεων. Μιλώντας με μια φίλη μου που διαμένει εκεί και η οποία ασχολείται με την ορειβασία ενεργά τα τελευταία χρόνια, με ενημέρωσε ότι ο Ορειβατικός Σύλλογος Καλαμάτας διοργανώνει μονοήμερη απόδραση στο δάσος της Φολόης, για τη διάσχιση του φαραγγιού των Κενταύρων. Μου κέντρισε ιδιαιτέρως το ενδιαφέρον αυτή η πρό(σ)κληση. «Η ενασχόληση με το βουνό είναι η καλύτερη εκτόνωση από τη ρουτίνα της εβδομάδας», μου έλεγε συνεχώς από τη στιγμή που ασχολήθηκε πιο έντονα με την ορειβασία. Ως μια ιδιοσυγκρασία πέρα για πέρα θαλασσινή, δυσκολευόμουν πολύ να υιοθετήσω αυτήν την άποψη. Ως ανήσυχο πνεύμα και λάτρης των νέων εμπειριών, όμως, αποδέχθηκα την πρόσκληση αμέσως.
Το πρωινό της 25ης Οκτωβρίου με βρήκε να περιμένω στα γραφεία του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας μαζί με 80 περίπου άλλα άτομα, προκειμένου να μεταβούμε στο δάσος της Φολόης, στα γεωγραφικά σύνορα των Νομών Ηλείας και Αρκαδίας. Πρώτος σταθμός το Περιβαλλοντικό Πάρκο του Δήμου Φολόης, κατασκευασμένο με κονδύλια της Κοινοτικής Πρωτοβουλίας LEADER, προκειμένου να ενημερώνει τους περιπατητές για την υφιστάμενη χλωρίδα και πανίδα του δάσους. Με εξέπληξε πολύ ευχάριστα το γεγονός πως ανάμεσα στο πλήθος των συμμετεχόντων ήταν και οικογένειες με μικρά παιδιά, αποφασισμένες να τα μυήσουν σε ένα διαφορετικό είδος ψυχαγωγίας, σίγουρα πιο φυσιολατρικό.
Εκεί έγινε ο αρχικός συντονισμός του γκρουπ και ο διαχωρισμός μας ανάλογα με την απόδραση που θα ακολουθήσουμε – την εύκολη όπου περιλάμβανε έναν απλό περίπατο μέσα στο δάσος και την πιο δύσκολη με τη διάσχιση του φαραγγιού των Κενταύρων. Αφού υπέκυψα στον… προσηλυτισμό από τη φίλη μου, ενταχθήκαμε στη δεύτερη ομάδα. Ξεκινήσαμε την πορεία μας με τη διάσχιση του χωριού Κούμανη, όπου μας… κέρασε εικόνες ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης για το αστικό μάτι, με κατοίκους χαμογελαστούς και σπίτια όμορφα χτισμένα και περιποιημένα. Στη συνέχεια αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τον ορεινό όγκο, με τελικό προορισμό το Φαράγγι.
Παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος, καθώς δε διέθετα τα ειδικά παπούτσια της ορειβασίας, οι πρώτες εικόνες με αποζημίωσαν: Πράσινο παντού, μικροί, όμορφοι θάμνοι, οικόσιτα ζωάκια (κατσίκες και προβατάκια) «έπαιρναν» αμέριμνα το πρωινό τους, χωρίς καν να ενοχλούνται από τη δική μας παρουσία, ευωδίες από τσάι του βουνού και διάφορα άλλα βότανα, ενώ η ύπαρξη διάσπαρτων καρυδιών στο έδαφος σήμανε την επίσημη έναρξη της χειμερινής περιόδου. Εικόνες ικανές να ξεκουράσουν το μάτι ενός μόνιμου κατοίκου της πρωτεύουσας, όπως είμαι εγώ και να μου υπενθυμίσουν – όχι ότι το έχω ξεχάσει ποτέ- ότι η ομορφιά και το νόημα της ζωής είναι …αλλού.
Το ορεινό τοπίο συνέχιζε να με εντυπωσιάζει με την εμφάνιση του μικρού ποταμού, το οποίο «απογείωνε» την ικανοποίησή μας από την εξόρμηση. Ήπια τρεχούμενα νερά από τις πηγές του βουνού, έδιναν τον ορισμό της χειμερινής απόδρασης. Σε ορισμένα σημεία, μάλιστα, είχε δημιουργηθεί από το ανάγλυφο του βουνού ένας μικρός καταρράχτης, ενώ σε κάποια άλλα τα τρεχούμενα αυτά νερά έπεφταν στο ποτάμι από μικρό σχετικά ύψος, δίνοντας την εντύπωση ότι βρέχει, χωρίς να βρέχει επί της ουσίας.
Η πορεία διέθετε και αρκετά δύσκολα σημεία, με στενά περάσματα και ολισθηρό έδαφος, όπου η παρουσία κάποιου έμπειρου ορειβάτη από κοντά κρινόταν απαραίτητη. Περπατήσαμε συνολικά 5 ώρες εντός του βουνού, διανύοντας γύρω στα 8 χιλιόμετρα καθαρής διαδρομής. Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα και αφού ολοκληρώσαμε την εξόρμηση και οι δύο ομάδες, ανταμώσαμε ξανά σε τοπική ταβέρνα του χωριού, όπου ντόπια κρέατα και κρασιά μάς περίμεναν για να ικανοποιήσουμε την όρεξή μας μετά την πολύωρη διαδρομή.
Γύρισα στην Καλαμάτα κουρασμένος από την έντονη δραστηριότητα στο βουνό, αλλά σίγουρα αναζωογονημένος και «ξεκούραστος» από έγνοιες, με μπαταρίες γεμάτες από οξυγόνο, όμορφες μυρωδιές από βότανα της ελληνικής ορεινής γης και πολλές αποχρώσεις του πρασίνου. Επιβεβαιώνω τη φίλη μου πανηγυρικά: η ενέργεια που διαθέτει το βουνό και το περιβάλλον αυτού σε αποφορτίζουν από το άγχος και το στρες της καθημερινότητας και σε γεμίζουν με θετική ενέργεια και έντονη διάθεση για ζωή και περιπέτεια.
Του Γεωργίου Κακούτη
Υπαλλήλου του υπουργείου Τουρισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου